Joost Hontelez. Er spreekt een stem
Er spreekt een stem
Knokig zijn de knieën van de redelijkheid, ze prikken welhaast door de sleetse scheerwol van een veel te wijd gegroeide broek,
het dunne haar is vlassig wit en waaierig, er zitten vlekken van pigment op de bejaarde slapen die met rimpels zijn doortrokken, die ontspannen, samentrekken, je staart ernaar en pas dan word je gewaar van een mond, er spreekt een stem, rustig en beheerst maar overheerst door een moriskenchachacha van wrattenneuzen, scheve tanden vol met etensresten, schele bloeddoorlopen ogen schieten vuur, dikke aders zwellen onderhuids, gebalde vuisten en beduimelduimen schreeuwen op hun twitters en hun tiktoks en hun instagrammen wij, niet zij, zij niet en ik nee ik, NEE IK, NEE IK, er zijn verwensingen, er zijn insinuaties en er wordt gedreigd, bedreigd en als het dan ineens
stilvalt
zoals vroeger in een volle kroeg na een gebroken glas
klinkt door de rook sereniteit met iets van luisteren,
begrip en billijkheid en samen doen en delen,
er wordt opgekeken, opgesprongen en geknikt,
er komt inzicht, licht en selfietime
en de duimen delen voort
op hun twitters en hun tiktoks
en hun instagrammen:
ik.