Rentia Weber. Memento
Memento
eendag
as jy goed bevlek is en staar
sal ek weer kom
flenter 'n opdrifsel
wat jy met krom
klou sal waai langsamerhand
afgeëts teen die skimmel van breinvlies
sal jy dalk verflard iets
onthou
van 'n laning verlies
'n gulsige mond wat my oopgepriem het
narstiglik gesluk het
amper
verstik het aan lyfseer
volbring in die afstigting
en skeiding van mens
woorde is nie genoeg nie
liefde
allermins maar
gedompel in my kern was ek
jou langarmdans ligvoets
gebrekkig godgeskepte grein
groot maar toe ook klein
ek kon nie die horison briek
alles daarmee vervaag
na al die jare
is dit wat oorbly
ek
stoflaag